Na 2 sierpnia (Wj 34, 29-35 i Mt 13, 44-46): 

Nadal jest tak, że  ludzi, którzy prawdziwie się modlą można odróżnić – może po głębszym spojrzeniu, po spokojniejszym głosie, a może po tym, że chodząc po ziemi „trochę przebywają w niebie”… Zrozumienie pierwszej przypowieści utrudniają współczesne przepisy: w prawie rzymskim „moje” było tylko to, co na swojej działce odkopałem, to, o czym nie wiedziałem nie było moją własnością. Ale przecież tu chodzi o staranie, wybranie tego, co ma dla mnie wartość. Chodzi o to, że dla przemieniającej przyjaźni z Chrystusem warto oddać wszystko inne.