Na 22 kwietnia (Dz 11, 1-18 i J 10, 1-10):

Chyba nie jest tak trudno zrozumieć rozmówców św. Piotra z Dz: mieli pewność, udokumentowaną słowami ST, że Naród Wybrany jest szczególnie umiłowany przez Pana Boga, a tu miałoby się okazać, że zbawienie ma dotrzeć i do pogan. Argumenty Piotra są mocne. Ale logika podsuwa i to, że nie czekając na szczególne znaki Ducha Świętego wierzący mają pokazywać swoim życiem, że warto zaufać. Gdy jesteśmy świadkami znaków, to ok. A jeśli przeżywamy czas budowania ufności? Jeśli mamy czas niełatwy? Udawać? Na pewno nie! Zaufanie jest decyzją, pogoda ducha wynika z zaufania, nasza postawa może być znakiem dla tych, którzy szukają choćby takich znaków. Oby była.