Dnia 12 listopada 1933 J. Em. ks. Kardynał Aleksander Kakowski dokonał konsekracji kościoła Matki Bożej Częstochowskiej przy ul. Łazienkowskiej 14.
Kościół ofiarowano jako wotum za zwycięstwo w 1920 roku nad bolszewikami.
Nowa świątynia w stylu rzymskiej bazyliki była obliczona na 4 tys. wiernych.
Obok kościoła została zaplanowana wieża przypominającą włoskie campanille, połączona ze świątynią pasażem z kolumnadą. Wieża nie została wybudowana w planowanej wysokości, nie mniej w górnej jej części zawieszono dwa dzwony, z których większy pochodził z rozebranego zboru prawosławnego.
W czasie działań wojennych w 1939 roku i okupacji kościół nie odniósł poważniejszych uszkodzeń.
Natomiast w czasie powstania, dnia 12 września, pod uderzeniami najpierw trzech, następnie jeszcze sześciu niemieckich bomb kruszących kościół runął, grzebiąc w swych podziemiach około 70-ciu osób – rannych powstańców. Całe wnętrze kościoła zostało doszczętnie zrujnowane.
_
[Widok ruin świątyni od strony ul. Łazienkowskiej – 2.XII.1945 r.]
Po wojnie starano się zabezpieczać ocalały fronton kościoła z myślą o przyszłej odbudowie świątyni. Niestety w roku 1950, z nakazu władz państwowych, resztki ocalałych murów, kolumnada i tympanon zostały rozebrane. Pozostała tylko kaplica w wieży służąca wiernym oraz pomieszczenia katechetyczne i biura parafialne. Wyremontowana kaplica służyła jeszcze przez wiele lat – pełniąc rolę kościoła parafialnego.
Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku, w związku z budową trasy szybkiego ruchu – Trasy Łazienkowskiej – teren parafii został przejęty na rzecz Skarbu Państwa. Ówczesnemu proboszczowi parafii – ks. Adamowi Tymienieckiemu – udało się uzyskać u władz państwowych pozwolenie na przeniesienie parafii i budowę nowego kościoła kilkaset metrów dalej, przy ul. Zagórnej. Los kaplicy i ruin kościoła przy ul. Łazienkowskiej zdawał się być przesądzony. Boża Opatrzność miała jednak inne plany. Ostatecznie Trasa Łazienkowska ominęła ruiny kościoła i kaplica ocalała.
W 1980 r. nieużywaną już kaplicę i cały obiekt Ks. Kardynał Stefan Wyszyński przekazał Rodzinie Rodzin. Miał to być Ośrodek dla Ruchu, który istniał już od ponad ćwierćwiecza, nie mając jednak do tej pory swej siedziby.
Stało się to w dniu 2 lutego 1980 r. – w Święto Ofiarowania Pańskiego – zwanego powszechnie świętem Matki Bożej Gromnicznej. Kardynał Stefan Wyszyński, po nabożeństwie w kaplicy prymasowskiej na Miodowej, wręczył Marii Gabiniewicz klucze do ruin kościoła Matki Bożej Częstochowskiej przy ul. Łazienkowskiej 14. Kościół ten stał się miejscem modlitwy i pracy Ruchu Apostolskiego Rodziny Rodzin.
Rektorem kaplicy i ośrodka został Pallotyn, ks. Ryszard Marciniak. Był to pierwszy Rektor Kaplicy i Ośrodka Duszpasterskiego Rodziny Rodzin w Warszawie, od 1980 r. Dzięki jego niezmordowanej energii, pomysłowości i talentom organizatorskim, przy ogromnej mobilizacji i oddaniu całej Rodziny Rodzin, w ciągu kilku lat wyrósł przy ul. Łazienkowskiej potężny obiekt, mogący pełnić różnorakie funkcje. Obok rozbudowanych pomieszczeń sakralnych, dzięki poświęceniu w dniu 29 grudnia 1985 r. dolnego kościoła w odbudowywanej świątyni, znalazły się w ośrodku także pomieszczenia mieszkalne, pomieszczenia dla szkoły katolickiej (gimnazjum i liceum ogólnokształcącego), drukarni katolickiej i rozgłośni katolickiej.
Marynia Gabiniewicz, Zofia Cybik (z Australii) i ksiądz Ryszard Marciniak na tle budowy stropu nad Dolnym Kościołem
JT na podstawie artykułu Marii Gabiniewicz z Biuletynu Rodziny Rodzin – Wydanie Specjalne Kwiecień 2010 rok
Zobacz też artykuł Kościół Matki Boskiej Częstochowskiej w Biuletynie Rodziny Rodzin nr 1 (63) na Luty 2006, Strony 9 i 10
