Na 24 grudnia – IV Niedz adwentu (2Sm 7, 1-5.8b-12.14a.16; Rz 16, 25-27 i Łk 1, 26-38):

Widzimy spotkanie małoduszności, skądinąd dobrego, człowieka i wielkoduszności Boga: Dawid chce „już zaraz” postawić Bogu świątynię i nawet prorok uległ temu zapałowi. Ale wielkoduszny Bóg nieco odłożył zamiar króla. Wszedł jednak na znacznie wyższy poziom: z rodu owego króla narodzi się Zbawiciel wszystkich ludzi, tyle, że za tysiąc lat (i do dziś mówimy „Syn Dawida”). Wielkoduszność okazuje Maryja: najpierw pyta (Pan Bóg lubi pytania, szanuje pragnących zrozumienia), a gdy słyszy w odpowiedzi więcej, niż chciała wiedzieć biegnie, by pomagać, służyć. Codziennie musimy patrzeć w oczy swej małoduszności i możemy uczyć się wielkoduszności. A Pan Bóg cierpliwie i z miłością przyjmuje nasze wysiłki.