Na 1 listopada – Uroczystość Wszystkich Świętych (Ap 7, 2-4.9-14; 1 J 3, 1-3 i Mt 5, 1-12a):

Dwanaście do kwadratu razy tysiąc, to w apokaliptycznej symbolice „tłum, którego nikt nie może policzyć”. Świętość to nie jest wieniec laurowy do zakładania, a jeśli „wieniec”, to raczej wieniec do splatania z coraz lepszych relacji, coraz skuteczniejszych przyjaźni, coraz owocniejszych dzieł miłosierdzia. Gdy wszystko się udaje, wystarczy skorzystać z rozumu, by dostrzec Pana Boga. Gdy zaś ktoś doświadcza niesprawiedliwości, smutku, poniżenia, gdy zachowuje czyste serce mimo przeciwności i zawsze przynosi pokój – jest wzbogacany specjalnym Bożym błogosławieństwem. Świat wówczas lepiej dostrzega, że prawdziwe wartości niczym nie dają się przygnieść, wyrastają i owocują na nieprawości która,być może, jest „nawozem”.